Ενώ η Ευρώπη τον έχει απογοητεύσει, δεν θα ήθελε να μένει σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, λέει στο podcast Lifo Politics ο Τάσος Γιαννίτσης, ομότιμος καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη.
«Η Ελλάδα, μετά την κρίση του 2009, έχει μεν ορθοποδήσει –από το 2017-2018 και μετά δεν είναι εκεί που ήταν–, αλλά υπάρχει ένα κλίμα που βαραίνει. Και οικονομικά και κοινωνικά και ίσως και πολιτικά» εξηγεί ο πρώην υπουργός και καθηγητής Οικονομικών, Τάσος Γιαννίτσης, μιλώντας στη Βασιλική Σιούτη και στο podcast Lifo Politics.
Όσον αφορά τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, απαντά πως, κατά τη γνώμη του, μια κυβέρνηση έχει να διαλέξει μεταξύ του να δώσει κάποια επιδόματα για να ικανοποιήσει εκλογικά κοινά ή να ασκήσει πολιτικές που θα πάνε την Ελλάδα πιο μπροστά, χωρίς να μοιράσει τώρα τα επιδόματα και τις φοροαπαλλλαγές, αλλά να χρησιμοποιήσει τα χρήματα που έχει για να δημιουργήσει μια πιο ανθεκτική, από οικονομική, κοινωνική και πολιτική πλευρά, χώρα – ο ίδιος τάσσεται σαφώς υπέρ της δεύτερης επιλογής. «Ο καθένας δέχεται τις συνέπειες των επιλογών του» λέει και συνεχίζει: «Αυτό που μας λείπει είναι ένας μεγάλος εθνικός στόχος ή ένα πλέγμα μεγάλων εθνικών στόχων».
Για τις επενδύσεις πιστεύει πως έχουν αυξηθεί, αλλά είναι «πολύ παρακάτω από το 2009 και πολύ παρακάτω από αυτό που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε.», ενώ για το ασφαλιστικό εκτιμά ότι προσπάθησε να το λύσει, αλλά βρήκε εμπόδια. Στηλιτεύει, επίσης, τη νοοτροπία των ελληνικών κυβερνήσεων να αφήνουν άλυτα τα μεγάλα προβλήματα για να τα βρουν οι επόμενοι.
Για την Ε.Ε. λέει ότι τον έχει απογοητεύσει «όχι μόνο για τα διεθνοπολιτικά, όπου κινείται με τον τρόπο που κινείται, όχι μόνο γιατί μια χώρα όπως οι ΗΠΑ, που έχουν κατρακυλήσει εκεί που έχουν κατρακυλήσει, δείχνει την εικόνα που δείχνει, αλλά και διότι θυμάμαι, όταν μπαίναμε στην Ε.Ε., που λέγαμε –και το πιστεύαμε– ότι μπαίναμε στην Ευρώπη των αξιών, της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους και αυτά βλέπουμε πως υποχωρούν βαθμιαία και φθίνουν. Παρ’ όλα αυτά», εξηγεί, «προφανώς θα προτιμούσα να μένω στην Ευρώπη έστω κι έτσι, παρά σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου».